Het is de laatste dag, vanavond vliegen we naar huis en is het Australië avontuur afgelopen. Goed geslapen in het geüpgrade hotelbed, ontbeten, de bagage in het hotel achter gelaten en om de tijd te doden de stad in. Eigenlijk hebben we Cairns wel gezien maar je moet wat als je voor tienen het hotel uit moet en ’s avonds vliegt. Dus wat slenteren, lunchen, nog wat hangen in de schaduw, bagage ophalen en met een taxi naar de luchthaven. En dan ervaar je weer dat reizen voor een te groot gedeelte uit wachten bestaat. En nu zitten we in het vliegtuig en in het oor muziek van Leonard Cohen en wordt de laatste blog geschreven. We hebben hiervan maar geen foto’s gemaakt.

Het is tijd om conclusies te trekken en wellicht aanbevelingen te doen. Na een wat aarzelend begin met toenemend enthousiasme de verhaaltjes geschreven. Hoogtepunten zijn in chronologische volgorde: de meer dan hartelijke ontvangst en verblijf bij Rien en Chris. Wij hebben het heel erg gewaardeerd. De driedaagse tocht naar The Red Center hadden we niet willen missen. Het familiair maken van het links rijden door Rien en uiteindelijk zelf met het campertje op pad gaan was ook een uitdaging op zich. Frasereiland met het scheuren over het strand was prachtig. Het stadje Childers met zijn hartverscheurende tragedie heeft de herinnering weer levendig gemaakt. Parenella Park was ondanks de daar opgelopen schade heel bijzonder. Het hele gebied van de Tablelands was prachtig met schitterende natuur en een goed overdraagbaar klimaat. Townsville met de ontmoeting van Emma en Carrie hernieuwde kennismaking en hartverwarmend. Het prachtige gebied tussen Townsville en Cairns, wat we in alle rust konden doen ging erin als koek. De dag op het Barier Reef was zeer de moeite waard alhoewel snorkelen best een inspannende bezigheid is. Port Douglas heeft onze harten gestolen met zijn mooie zonsopkomst en -ondergang. En Cairns was een mooi besluit van de reis.

Over de missertjes hebben we het uitgebreid gehad dus dat hoeft niet meer.

En dan de aanbevelingen: Elke dag maakten we wel zo’n 12000 stappen, zouden we vol moeten zien te houden, maar bij gebrek aan een fiets moesten we meer gaan lopen. Trek genoeg tijd uit om Australië te bekijken. Het land is veel te groot voor 6 weken. Doe als de vele jeugdigen die we zijn tegen gekomen, ga gewoon een jaar als je de kans hebt. En tenslotte, wat een goede gewoonte eigenlijk, dat Queenslandritme: Om 5 uur uit bed en ’s avonds gewoon om 20.30 uur doodmoe je bed in vallen. Zouden we altijd moeten doen, heb je wat aan de dag!

We deden het graag.

THE END

Vanmorgen voor de laatste keer uit bed in ons campertje. We maken het interieur conform de voorschriften schoon, ruimen alles op en in en verlaten de camping waarop we het langst gestaan hebben. We rijden naar het hotel, dat we voor één nacht geboekt hebben, om alvast de zware tassen af te geven. We zijn nog te vroeg om in te checken dus stallen de bagage in de daarvoor bestemde ruimte. Dan naar de inleverplek voor de camper. We zijn de enige klant en worden enthousiast ontvangen. Wij vragen of hij weet van de lichte schade die de camper op 30 oktober is aangedaan. Ja, wat is een lichte schade, mompelt hij en kijkt op zijn computer. Hij vindt inderdaad enkele summiere gegevens en gaat met ons de auto inspecteren. Hij kijkt erin, neemt de km-stand op, loopt een rondje om de auto en besluit met de mededeling dat het ok is. Pak van ons hart en mee naar binnen voor de laatste papieren afhandeling. Komt dat mannetje ineens met de melding dat wij 75 dollar administratiekosten voor de schade moeten betalen. Dat schiet natuurlijk in het verkeerde keelgat: Wij gaan toch geen geld betalen voor een schade die een ander heeft aangebracht. Wat krijgen we nou? Maar er helpt geen moedertje lief aan, het staat allemaal in de kleine lettertjes en daar hebben we voor getekend. Dus verontwaardigd en tegenstribbelen de creditkaart getrokken en de 75 dollar afgetikt. Maar wel met de mededeling dat we hierover een pittige brief aan de maatschappij zullen sturen. Hij knikt begrijpend en wij nemen de streekbus naar de stad. In de bus merkt Koos dat hij van de weeromstuit zijn hoed in het kantoortje heeft laten liggen. We gaan er niet voor terug.

In de stad komen we automatisch toch weer bij de haven uit, wandelen wat en bezoeken het Aquarium. Alles wat we niet gezien hebben op onze snorkel dag is daar aanwezig. Koraal en de meest exotische vissen tot aan haaien, zeeslangen en krokodillen toe. We lunchen op een terras, heerlijk in de schaduw. Als het tijd is om de kamer in het hotel te betrekken checken we in, in een geüpgrade kamer, met balcon dat uitkijkt op een idylisch zwembad.

Eerst wordt er een email op poten geschreven naar de verhuurmaatschappij van de camper, waarin we aankondigen deze belachelijke 75 dollar in een officiële brief aan de kaak te stellen. Zullen ze wel van onder de indruk zijn.wordt een principe kwestie, die we toch niet winnen, maar een mens wil zijn agressie kwijt.

Daarna afkoelen in het mooie zwembad, schone kleertjes aan en de stad weer in. Lekker biertje gedronken op een terras en aansluitend gegeten. Inmiddels donker geworden en nog even naar de haven gelopen waar het een drukte van jewelste was. Pelikanen gespot en ineens vlogen hele zwermen gevleugelde dieren over, krioelen door elkaar heen, maakten schrille geluiden en volgens Koos zijn het Flying Foxes. Hij wordt nog eens een kenner.

Ook voor vandaag zijn er nog plannen. We willen terug naar de Botanische Tuin, maar twijfelen of we zullen gaan lopen of de auto zullen pakken. Het wordt het laatste, we rijden er naar toe en parkeren vlak bij de ingang. Het is nog rustig in het park waar een gedeelte is gewijd aan de Aboriginals, die heel veel wisten hoe met de natuur om te gaan. De temperatuur is er heel behaaglijk. We bewonderen de bomen en planten uit alle tropische werelddelen en komen al wandelend uit bij iets heel bijzonders.

We hadden al aankondigingen gezien dat er voorstellingen en exposities gehouden werden in de TaNKs, zo stond het geschreven, en plotseling waren we op dat terrein. Wij dachten dat het woord iets te maken had met thanks (bedankt) maar dat was niet het geval. Het bleken drie enorme betonnen tanks te zijn, die in WO2 gebruikt waren als opslagtanks voor olieproducten. Middenin het tropisch regenwoud staan deze ronde tanks!

Men had er daken op gemaakt en grote gaten als deuren in gezaagd en binnen werd kunst vertoond of voorstellingen gegeven. Een medewerker vertelde dat er zelfs trouwerijen in worden georganiseerd. Raar gezicht die ronde betonnen gevaarte waaruit enorme, roestige afsluiters en stukken leiding staken.

Het werd tijd voor koffie en dat in het infocentrum voor bezoekers gedronken. Het gebouw was zo mooi in de omgeving opgetrokken, met een spiegelend dak, zodat het eigenlijk niet opviel. Daarna nog even door de jungle ernaast gewandeld en alles is vrij voor iedereen open gesteld. En veel mensen maken daar dankbaar gebruik van.

Opnieuw in de auto en naar de stad gereden. Eindelijk het museum van Cairns gevonden. Het gewone museum want het maritieme broertje of zusje bestond immers niet. Dat werd door de dame van de receptie van het museum nog eens bevestigd. Haar lezing was dat het er vroeger geweest was, overigens op de plek waar we gisteren zochten, maar al een aantal jaren opgeheven was. Erg leuk museum van 3 verdiepingen met een mannetje die struikelend over zijn eigen woorden je de highlights van de historie van Cairns uitlegt. Opvallend is dat de duizenden jaren dat de Aboriginals hun stempel op Australië hebben gedrukt in het museum minder ruimte gekregen heeft dan de 150 jaar die de Europeanen erover gedaan hebben om het land te maken tot wat het nu is. Maar dit terzijde en het museum is zeker de moeite waard.

Na deze culturele uitspattingen terug naar de camping om de middag in gepaste rust door te brengen. Alvast wat dingen ingepakt en morgen grote schoonmaak van het campertje.

Gisteravond alvast voor vanmorgen 2 fietsen vastgelegd. Als je zo’n activiteit wilt gaan ontplooien moet je vroeg zijn, anders wordt het te warm. Dus om 07.30 uur stonden we kant en klaar bij de receptie om de fietsen op te halen. Helmen verplicht, dus die krijg je erbij. Anne’s fiets had een voorrem die nodig bijgesteld moest worden, maar ze kreeg een ander exemplaar. We hadden een kaart van Cairns waarop een fietstocht was uitgestippeld, die we gingen fietsen. Geen geweldige afstanden, maar langs een riviertje, dwars door een tropisch woud en langs de botanische tuin naar de kust. Een pad van enkele kilometers langs het strand leidde naar de haven waar alle boten naar het rif vertrekken. Daar koffie gedronken en gezien dat er weer bussen vol Japanners afgezet werden, die allemaal naar de boten moesten.

Koos wilde graag naar het Maritiem Museum en volgens internet moest dat er zijn, zo’n 6 a 7 km nog voorbij de Reefterminal. We fietsten door een totaal desolaat haventerrein, waar je eigenlijk helemaal geen museum zou kunnen verwachten. Toch maar volgehouden, gevraagd maar niets gevonden. Terug naar de terminal en daar een poster van de kust met het rif gekocht. Toen wij de man van de winkel vertelden dat wij verwoed naar het museum hadden gezocht beweerde hij lachend dat het misschien in de plannen van het stadsbestuur ligt, maar er zeker nog niet is. Kom over 5 jaar nog eens terug, dan is het er misschien, of niet! We fietsten langs de kust en de stadsparken die er zijn, zijn goed onderhouden en met speeltuinen zelfs prachtige zwembaden en allemaal vrij toegankelijk. Ook valt ons op dat overal openbare toiletten zijn en helemaal uniek overal buitenkeukens met bbq! Door iedereen te gebruiken.

Langs dezelfde weg terug en de Botanische Tuin bezocht. In één woord: prachtig. De temperatuur is er al geweldig, je ziet de mooiste planten en bomen, soms geweldig groot en in een afgesloten gedeelte vliegen de mooiste vlinders. Hier kan je uren doorbrengen, maar de fietsen moesten om 12 uur terug zijn. Haalden we net. Morgen nog maar een keer terug.

De rest van de middag wat geluierd, gelezen en in het zwembad gelegen. Ook geen slecht leven!

Omdat we afgelopen nacht nog in het mooie plaatsje Port Douglas waren, waarvandaan je een heel mooie zonsopgang boven de oceaan zou kunnen zien, bedachten we gisteravond dat we eigenlijk die kans zou moeten benutten. Maar dan moet je wel op tijd uit bed, zo rond 5 uur hadden we berekend. Nou, we kijken wel of we toevallig wakker zijn! Om 05.05 uur schoot Koos wakker, stootte Anne aan en 3 minuten later verlieten we lopend de camping om naar het strand te lopen. Bijna op een holletje want je kon door het bos, wat zich tussen strand en camping bevindt niet zien hoe ver de zon al was en het werd al licht. Bij het verlaten van het bos zagen we tussen de laatste bomen door dat we op tijd waren.

En we waren niet alleen. In het kwartiertje dat we stonden te wachten groeide het groepje van aanvankelijk 4 uit naar zo’n man/vrouw of 15 en maar foto’s maken. Het was jammer dat er een lage wolkenband net boven de horizon hing, maar dat gaf ook weer extra kleur aan de opkomst.

Het was inmiddels bijna 6 uur en klaarwakker als we waren besloten we gelijk maar het strand in noordelijke richting af te lopen en de wandeling over de kop, die we gisteren ook gedaan hadden, nog eens te doen. Nu was de temperatuur veel aangenamer dan gisteren, dus we genoten er weer van. In de winkelstraat aangekomen eerst de blog van gisteren losgelaten en een vroege koffie gedronken. Dat kan allemaal nog voor zevenen.

Naar de camping gelopen, hiermee hadden we om ”n uur of 8 onze 10000 stappen er al opzitten. Na het ontbijt terug naar Cairns, weer over die mooie Captain Cook Highway, en in Cairns het campertje op de parkeerplaats achter gelaten om wat langs de haven te dwalen. Koffie met scones op een terras en vervolgens naar de camping. De dame in de receptie herkende ons snel, wist nog dat we op nr 27 hadden gestaan, matste ons met 10 % korting en gaf ons een plaatsje in de schaduw. Ook wist ze te vertellen dat een medegast een verdacht persoon rond onze camper had zien scharrelen. Voor wat het waard is. Later in de middag toch nog even de politie gebeld omdat we nog geen rapport of iets dergelijks op de mail hadden ontvangen. Krijgen we ook niet, alleen de verzekering kan het desgevraagd krijgen. We hebben in ieder geval het registratienummer. We zitten even in schaduw op deze boomrijke camping en Koos heeft even een “seniormoment”, maar dan mag als je 5 uur begon aan deze dag.

Wat een mooie naam heeft dit stadje toch. Alleen hiervoor zou je er wel naar toe willen. Daarom blijven we nog een nachtje om de mooie kust te verkennen. Direct na het ontbijt de politie van Cairns gebeld. Dit op aanraden van de beheerder van de camping waar het delict gepleegd is. Dat werd een lang gesprek en moeizaam gesprek omdat er vlakbij een boom werd omgezaagd en door de shredder ging, maar alles is genoteerd en een copie van het rapport krijgen we via de mail toe gestuurd. We zien wel of het gestolen geld verzekeringsvatbaar is.

Daarna met het campertje naar de kop van het schiereiland, Flagstaff geheten waar een prachtige wandeling met veel op en neer geklauter is gerealiseerd. Deze doen we, terwijl het al weer warm wordt en lopen van oost naar west over het pad. Je eindigt in een park met o. a. grote vijgen en palmbomen. We horen een hele rustige stem spreken en we zien bij het water een hele groep yoga beoefenaars.

Als je doorloopt kom je in de centrale winkelstraat, waar we koffie drinken, boodschappen doen en een wifi punt zoeken om ons vorige verhaal wereldkundig te maken. Dat lukt allemaal weer en we rijden met de camper weer naar de camping. Daar geluncht en in de loop van de middag naar het strand gelopen om wat te zwemmen.

Op dat 5 km lange, mooie strand is slechts ’n paar 100m uitgezet, dat bewaakt wordt. Het is ook letterlijk afgezet met een boom, een lange drijvende plastic buis, met daaraan gehangen een net dat verzwaard is met een ketting. Dit is om de stingers (akelige beesten) tegen te houden. Men houdt zich keurig aan de adviezen en niemand waagt zich buiten het veilige gebied. Ook wij hebben ons netjes aan de regels gehouden en wij hebben nog nooit in zulk warm zeewater gezwommen met heerlijk hoge golven, dus eigenlijk kan je niet echt zwemmen. Nog even een opmerking op strandmodegebied, waar wij niet zo in thuis zijn: Bij de heren moet de zwembroek erg groot en lang zijn, bij de dames daarentegen is klein nog niet klein genoeg. Er wordt veel bil getoond. Hier hebben we geen foto van!

Na zo’n inspannende dag als gisteren met veel zon, zee en zwemmen even een wat rustigere start. Na ontbijt de dingen gedaan die zo bij het ochtendgloren horen en de camping van Cairns verlaten. Eind van de week zijn we er weer, maar dan als laatste camping. We rijden naar Port Douglas langs de James Cook Highway, een verlengde van onze vertrouwde Bruce. Deze route, die op de Werelderfgoedlijst staat, slingert langs de kust op en neer en biedt fantastische uitzichten over de even zo mooie kust.

We stoppen in Port Douglas, een stadje geheel gericht op toerisme. We besluiten koffie te gaan drinken en als Koos wil gaan betalen merkt hij dat zijn portemonnee geheel leeg is! Niet de Beurs is gekelderd, maar Koos zijn portemonnee, er zit geen bankbiljet meer in en zelfs het kleingeld is verdwenen. Alle kaartjes en rijbewijs zitten er gelukkig nog wel in, voor de rest totaal leeg. Het zal wel ergens in de auto uit de portemonnee zijn gevallen, is de eerste gedachte en met de creditkaart de koffie betaald. De zoektocht in de auto en verdere te bedenken plekken leverde niets op, er was maar één conclusie mogelijk: het geld was gestolen. De hele film van gisteren, inclusief de avond en heden morgen wordt afgedraaid en er restte alleen de optie dat gisteravond of vanmorgen, toen we beiden in het sanitairgebouw waren, een onverlaat de portemonnee in de niet afgesloten auto heeft zien liggen en zijn slag heeft geslagen. Onbegrijpelijk is dat hij of zij de creditkaart en bankpas onaangeroerd heeft gelaten en zich tot cash heeft beperkt. Voor ons wel weer een gelukje. Mailtje geschreven naar de camping, zodat zij weten wat er is gebeurd. Behalve onszelf en de dief valt er niemand iets te verwijten. Het is met name onze eigen schuld, te goed van vertrouwen geweest? Zeker op een stadscamping altijd rekening blijven houden met deze mogelijkheid. Wij hebben ons lesje geleerd.

Ondanks dit debacle geld uit de muur gehaald, boodschappen gedaan en verder naar het Daintree Nationaal Park. Eerst daar geluncht en het park in. De dame die de kaartjes verkocht vertelde ons dat er niet gezwommen mocht worden in de Mossman River, vanwege veel water en sterke stroom. Nu waren we dat toch niet van plan, we wilden de wandeling door het regenwoud maken. Tijdens die wandeling kom je de verboden zwemplek tegen en dan zie je dat ondanks de waarschuwing best veel mensen dit negeren en zich toch in het water begeven. Sommigen konden nauwelijks zwemmen, zagen we. De wandeling werd als pittig beschreven en je moest best geoefend zijn. We zijn er toch aan begonnen, het was broeierig heet, zelfs onder de bomen en het ging soms steil omhoog en omlaag. Maar we hebben het gered en het was een prachtige tocht.

De middag was al een stukje gevorderd toen we terug reden naar Port Douglas en daar naar een camping gingen. Met Daintree heb je wel het meest noordelijke punt bereikt als je niet over een 4W auto beschikt. We nemen geen risico en gaan niet noordelijker, overnachten in Port Douglas, de wifi op deze camping is wel erg duur dus voor verbinding ga je naar de stad, die overigens op loopafstand ligt. Zijn we even naar toe geweest en zagen daar dat de camping van afgelopen nacht op ons mailtje had gereageerd. Hun advies is kontakt op te nemen met de politie, gaan we morgen doen.